Miguel Mendoza, otuz yılı aşkın bir süredir ülkesine sarsılmaz bir dürüstlükle hizmet etmişti. Oğlu Ricardo’yu orduda öğrendiği saygı ve onur standartlarıyla yetiştirmişti. Ricardo’nun yeni anne Camila’ya sevinçle dolu olması gereken bir anda vurduğunu görmek sarsıcı bir aydınlanmaydı. Camila’nın gözlerindeki yaşlar, Miguel’in içinde biriken hayal kırıklığını ve öfkeyi yansıtıyordu.
Ricardo hilesiyle durumu yatıştırmaya devam ederken, Miguel kalbinde çelik gibi bir kararlılığın katılaştığını hissetti. Her zaman Ricardo’nun olmaya çalıştığı adam olacağını ummuştu – güçlü, saygılı, empatik – ama oğlunun vahşetine tanık olmak bu yanılsamayı paramparça etti. Miguel boş duramayacağını biliyordu. Camila için, küçük Leonardo için ve hatta zararlı davranışlar döngüsünde açıkça kaybolmuş olan Ricardo için harekete geçmesi gerekiyordu.
Miguel 212 numaralı odaya bir amaçla girdi, varlığının ağırlığı odayı susturdu. Ricardo’nun kendinden emin yüzü, babasıyla yüzleşirken bir an için sendeledi. Yaşlı Mendoza’nın sert bakışları, Ricardo’nun kaçamayacağı sessiz bir yargıya vardı.
“Baba,” diye başladı Ricardo, soğukkanlılığını yeniden kazanmaya çalışarak. “Burada ne yapıyorsun.

Sayfalar: 1 2