Huzurevinde Sessiz Bir Umut
Huzur evine verdiler beni, orada çok rahat edermişim, hem kendi yaşımda arkadaşlarım falan olurmuş, benim iyiliğimi düşünmüş çocuklar, götürüp bıraktılar bi valizle beni. Erken gittin beyy, bahçede biraz fazla kalın bile merak ederdin de gelirdin bana bakmaya, nerelere götürüp bıraktılar beni bak, gelsende alsana, hiç bizim oralar benzer biçimde degilki burası, yemek yemenin saati varmış, yatağa girmenin saati varmış, seksen yaşında talebe olduk beyy… Gözüm yolda belki çocuklardan biri pişman olurda gelir gdolayır beni diye, günler, haftalar, geçti ne gelen var ne giden, yattık uyuduyduk gene erkenden, acı bi sesle uyandım, teyze kalk telefon var sana dedi, telefonu vermeden önce iki hemşire oturdu yanıma, beni çağıran kız uzattı telefonu elim titreye titreye aldim aloo dedim… D.. Üst3ki R3simd3n D1ğ3r S4yfay4 G3çiş Y4par4k Hb4er1n D3vamın1 0kuy4bil1rsin1z.
Yorumlar kapalı, ancak trackbacks Ve pingback'ler açık.